Daha önceki bir yazımda da bahsetmiştim; "para biriktirme planının ilk üç gününü başarıyla geçirmek" diye... Aylar ayları kovaladı ve o plan hiç gerçekleşemedi, gitarımı alamadım. Öğrenci bünyemle para biriktirmek benim neyime idi? Her neyse bahsettiğim üzere bu olaylardan, daha doğru tabiriyle "olamayay"lardan sonra memlekete gittim geldim. Eşin dostun verdiği "sen talebesin" harçlıkları gitarın yarı parası bile etmeyince öğrenci bünyemi dibine kadar zorlayacak olan borcun harcın içine girdim dostlar. Daha öncelerden beri zaten takip ederek, çok beğenerek aldığım, borcunu bile henüz ödeyemediğim gitarımın sesi şimdi kulağımda adeta bir prenses gibi çınlıyor... Şarkıları çalarken nirvanalardan nirvanalara koşuyorum. Aldığım günkü heyecan, eve koşarak dönüşüm ve o anki duygularımı göz önüne alırsak beklediğim o kadar zamana sonuna kadar değmiş. İnsanın uğrunda çok uğraştığı bir şey onun için gerçekten değerli oluyormuş, onu anladım. Velhasılkelam bu mutluluğumu tarihin küçük bir köşesine böyle bir yazıyla perçinlemeyi kendime borç bildim. Tekrar söylüyorum, çocuklar gibi mutluyum! :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder